!می خواهم منجم باشم؟
مرحله غول سرخ وقتی همه هیدروژن موجود در هسته یک ستاره با جرم متوسط به هلیوم تبدیل شد،ستاره به سرعت دستخوش تغییر می شود.به دلیل اینکه دیگر انرژی ناشی از گدازش در هسته ستاره تولید نمی شود،گرانش بار دیگر دست به کار شده و منجر به انقباض شدید ستاره می گردد.به دلیل این انقباض سریع،دما به شدت در مرکز و مناطق اطراف آن بالا می رود. با بالا رفتن دما، هیدروژن موجود در پوسته اطراف مرکز شروع به سوختن می کند.انرژی حاصل شده از این گدازش حتی از انرژی که قبلا در مرکز تولید می شد نیز بیشتر است.این انرژی مازاد، لایه های بیرونی ستاره را به شدت به بیرون هل می دهد در نتیجه ستاره تا حد بسیار زیادی بزرگ می شود.با بزرگ شدن اندازه ستاره،لایه های بیرونی آن سرد می شوند،در نتیجه رنگ ستاره سرخ می گردد.از طرفی با بزرگتر شدن سطح ستاره، درخشش آن نیز بیشتر می شود.در این مرحله ستاره به یک غول سرخ تبدیل شده است. مرحله شاخه افقی در نهایت،دمای مرکز تا حد 100 میلیون K می رسد یعنی دمای لازم برای آغاز فرایند سه – آلفا.با ادامه این فرایند، هسته ستاره بزرگتر می شود اما دمای آن کاهش می یابد. با کاهش این دما،از دمای لازم برای سوخت هیدروژن موجود در پوسته اطراف هسته نیز کاسته می شود.به دنبال آن،انرژی منتشر شده از این لایه نیز کم می شود و لایه های خارجی ستاره شروع به انقباض می نمایند.ستاره داغتر، کوچکتر و کم نورتر از زمانی می شود که یک غول سرخ بود. این تغییرات در یک دوره زمانی حدودا 100 میلیون ساله رخ می دهند.در پایان این دوره،ستاره در مرحله شاخه افقی قرار می گیرد.این مرحله به دلیل خط نمایشگر وضعیت ستاره در نمودار H-R شاخه افقی نامیده می شود.ستاره به طور مداوم و پایدار هلیوم و هیدروژن می سوزاند بنابراین تغییر شایان ذکری در دما،ابعاد و درخشش آن روی نمی دهد.این مرحله تقریبا تا 10 میلیون سال به طول می انجامد. مرحله غول جانبی هنگامیکه سوخت هلیوم موجود در هسته به اتمام رسید،هسته منقبض و در نتیجه داغتر می شود.فرایند سه –آلفا این بار در پوسته اطراف هسته آغاز می گردد و گدازش هیدروژن در لایه های بعدی آن صورت می گیرد.با افزایش آهنگ تولید انرژی در پوسته ها،لایه های بیرونی ستاره منبسط می شوند. ستاره بار دیگر به یک غول تبدیل می گردد اما این بار آبی تر و درخشانتر از بار پیش.هسته یک غول جانبی بسیار داغ و نیروی گرانش بر لایه های خارجی ضعیف می باشد.در نتیجه لایه های بیرونی در قالب باد ستاره ای از ستاره جدا می شوند.با جدا شدن هر لایه از ستاره،نوبت به لایه داغتری می رسد.در نتیجه باد ستاره ای مرتب قوی تر می شود. جریانات جدیدتر و سریعتر بادهای برخاسته از سطح ستاره، با بادهای قبلی که هنوز در فضای اطراف ستاره پرسه می زنند، برخورد می کنند.در نتیجه این برخورد، یک پوسته متراکم گاز به وجود می آید که برخی از آنها با سرد شدن به غبار تبدیل می شوند. مرحله کوتوله سفید ظرف چند هزار سال،غول جانبی بخار می شود و گدازش در هسته متوقف می گردد.هسته مرکزی باعث روشن شدن پوسته های گازی اطراف خود می شود.با تلسکوپهای اولیه و بدوی که ستاره شناسان در سالهای 1800 برای رصد استفاده می کردند،این پوسته ها شبیه به سیارات به نظر می رسیدند به همین دلیل آنها این پوسته ها را ابر سیاره ای نامیدند.هنوز هم ستاره شناسان از همین عنوان قدیمی استفاده می کنند.پس از محو شدن ابر سیاره ای،هسته باقیمانده به نام کوتوله سفید شناخته می شود.این نوع از ستارگان بیشتر حاوی کربن و اکسیژنند و دمای اولیه آنها حدود 100.000 K می باشد.
منبع:www.roshd.daneshnameh.ir
| قالب وبلاگ : قالب وبلاگ |
